Nowy rok, nowe plany, nowe marzenia, nowe wyzwania, nowe potrzeby. Nowe wszystko. Czasami stawiamy sobie poprzeczkę za wysoko, czasami ta wysokość ratuje nasze dupska od zmarnowania danej nam przez los szansy. Malutkie niuanse, które decydują o naszym ja. O naszym dzisiaj.
Spisałam sobię liste planów na rok 2015. Niby nic wielkiego ale chcę to zrobić. Czasem sięgam za daleko. Nie lubię planować choć taka lista pomaga trzymać mi w ryzach moje jutro. Siedziałam tak nad tą kartką papieru i zastanawiałam się też jaką będę matką. Jakie będę miała oczekiwania w stosunku do Miłosza, jego dorastania, zachownia, postępów w nauce. Zawsze chciałam być fair w stosunku do innych osób. Nie chcę by ambicje Miłosza stały się moimi niespełnionymi ambicjami. Nigdy nie nauczyłam się grać na gitarze. Nigdy nie byłam dobra w sporcie, choć przez dwa lata trenowałam biegi. Czy chcę by mój syn przejął moje niedokończone "pasje"? Nie... A przecież wielu rodziców tak robi. Zapisuje dzieci na kilka zajęć dodatkowych po szkole, bo fajnie by grał dzieciak na pianinie, gitarze, w tenisa, potrafił mówić w kilku językach i trenował karate. Kiedy dzieciak wykończony szkołą i zajęciami wraca do domu jest wrakiem dziecka. Nie ma siły na nic. Czy tak ma wyglądać dzieciństwo? Raczej nie. Pewnie, że fajnie pochwalić się przed znajomymi osiągnięciami dziecka ale czy to jest miarą szczęścia i dumy? Czy moimi rodzice nie byli ze mnie dumni, bo uczyłam się dość przeciętnie czy porzucałam swoje chwilowe zajawki? Nie sądze. A jeśli by tak było czy byłabym przez to mniej szcześliwa? Nie. Chcę by moje dziecko lubiło robić to co robi. By żyło dla siebie. Bez moralniaków "co powie mama/tata". Oczywiście są granice ale przede wszystkich chcę by moje dziecko było szczęśliwe. Mądre dziecko nie znajdzie w złym dłuższej uciechy. Z drugiej strony czy nie będę zbyt pobłażliwym rodzicem? Aj. We wszystkim trzeba odnaleźć zdrowy rozsądek. I już. Takie to "proste".
P.S. Majlo wytrwał do fajerwerek :)
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz